Άρον Μάρτον: Η Παρηγορία του Πάσχα
Το Μνημείο του Isenheim
Όπως ο Κάρδιναλ József Mindszenty για τη μητρική χώρα και ο Κόμης János Esterházy για τους Ούγγρους στη Σλοβακία, έτσι και ο Επίσκοπος της Τρανσυλβανίας, Áron Márton,ήταν για την ουγγρική κοινότητα στη Ρουμανία: ένας ομολογητής, τη ζωή του οποίου έγινε μια μίμηση του Χριστού, μια ακολουθία του Κυρίου.
Áron Márton. Φωτογραφία: Wikipedia
Οδήγησε τον πολιτικά ορφανό λαό του μέσα από τις δύο δικτατορίες του προηγούμενου αιώνα, γνωρίζοντας ότι το πάθος είναι μόνο το προτελευταίο λόγο του Θεού, ότι την Μεγάλη Παρασκευή για ατομικά και εθνικά ζητήματα ακολουθεί πάντα η ανάσταση. Εργάστηκε ακατάπαυστα όχι μόνο για τους πιστούς του, αλλά και για όλους όσους διώκονταν στην εποχή του: Εβραίους, Γραικοκαθολικούς Ρουμάνους, θύματα του ταξικού μίσους ανάμεσα σε εθνικά σύνορα. Συχνά αναφέρεται ως το “Ανθρώπινο Καθεδρικό” της Τρανσυλβανίας, ο Αρόν Μάρτον δεν επέτρεψε να νικηθεί από την εξορία, τη δυσφήμιση, την προδοσία, τη φυλακισμένη βίο και την αναγκαστική διαμονή, αλλά διατήρησε καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του μια “Πασχαλινή Εικόνα” των ανθρώπων και της ιστορίας, που εμφανίζεται και στην παρούσα διεύθυνση, γραμμένη κάποτε στα 1930.
Στις μέρες μας, που χαρακτηρίζονται από πολιτικό δογματισμό, μίσος στην Χριστιανική αλήθεια και αγάπη, εθνικό απομονωτισμό και ιδεολογικό στενοκέφαλο δόγμα, το μήνυμα του Επισκόπου Μάρτον είναι πιο σημαντικό από ποτέ.
“Το Πάσχα γιορτάζουμε τη νίκη της δικαιοσύνης. Το μίσος και η κακία ανάστησαν την αλήθεια και την αγάπη στην σταύρωση, αλλά την τρίτη μέρα, ο Ιησούς αναστήθηκε, προκαλώντας μεγάλη έκπληξη στους εχθρούς του. Οι εχθροί του τον δίωξαν με απάνθρωπο τρόπο ως το πολύτιμο τελευταίο λεπτό. Κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα τι άδικο είχε κάνει, αλλά οι χίλιες αιμορραγούσες πληγές του, το ανείπωτο πόνο του, η θεϊκή του ματιά συγγνώμης δεν μπόρεσαν να προκαλέσουν το μικρότερο σημάδι συμπόνιας, ούτε στο πλήθος που φώναζε κοντά στο σταυρό του, ούτε στους κριτές που τον οδήγησαν αδίκως στον θάνατο.
Έφερε τη χαρά για τον Θεό, που δεν είναι ο Θεός ενός λαού ή της εκδίκησης,
αλλά ο ουράνιος Πατέρας όλων των ανθρώπων, και γι’ αυτό όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί και αδελφές και η ανθρωπότητα είναι μία μεγάλη οικογένεια στην οποία δεν υπάρχουν κατώτερα ή αχρείαστα μέλη. Δεν ήρθε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις ενός λαού, αλλά να φέρει την αλήθεια σε όλη την ανθρωπότητα· δεν ίδρυσε πολιτικό κόμμα ή θρησκευτική σέκτα· δεν αντιτάχθηκε στην υπάρχουσα νομική τάξη και κυβέρνηση με νέες θεωρίες, αλλά απλώς τις έκοβε πίσω στην αληθινή τους αξία και κήρυττε, με μια γλώσσα κατανοητή από όλους και με πράξεις που εκφράζουν περισσότερα από λόγια, τις απλές θεμελιώδεις αλήθειες που κάνουν δυνατή και ανεκτή την ανθρώπινη ζωή.
Μιχάλης Μο?νκατσι: Ecce Homo. Φωτογραφία: Wikipedia
Ωστόσο, οι διάφορες παρατάξεις κήρυξαν διαφορετικές “αλήθειες,” και όταν συνειδητοποίησαν ότι οι διδαχές του Ναζαρηνού απειλούσαν την επιρροή τους στις μάζες, τον κατήγγειλαν.
Ανέστησαν ψεύτικους μάρτυρες και πλήρωσαν έναν από τους πλησιέστερους συνοδοιπόρους του για να τον προδώσει. Έπειτα οι εχθροί του τον δίκασαν. Δεν είχε κανέναν να μιλήσει υπέρ του, και μετά από μια διαδρομή βασάνων και χαρακιών, οδηγήθηκε στον σταυρό των εγκληματιών. Το μίσος τον συνόδευε εκεί επίσης· ήταν ήδη πυρπολώντας στο φριχτό καμίνι του πόνου, αλλά οι εχθροί του τον χλεύαζαν με ανελέητο ειρωνεία και γελούσαν τη νίκη του κατά του υποφερόντος ανθρώπου.
Μιχάλης Μο?νκατσι: Ο Χριστός μπροστά στον Πιλάτο. Φωτογραφία: Wikipedia
Οι εχθροί ήταν έτοιμοι να γιορτάσουν την οριστική νίκη, αλλά αντί αυτού, άρχισε μια αναπάντεχη στροφή στα γεγονότα. Μόλις το σώμα στον σταυρό σταμάτησε να ταλαντεύεται, μόλις έκλεισαν οι καυτερές χείλη, ο αρχιστράτηγος των φρουρών της προφύλαξης φώναξε: ήταν πράγματι ο Υιός του Θεού. Και η πλήθωρα, οι θεατές του τρομακτικού δράματος, χτύπησαν το στήθος τους και επέστρεψαν σπίτια τους σε σιγή. Όλα όσα έκαναν είχαν διαφορετική επίδραση από αυτή που πίστευαν. Εκείνη τη στιγμή, ελπίζαν σε τελική νίκη, αλλά αντί αυτού, η ανάσταση του σταυρωμένου άρχισε στις καρδιές των ανθρώπων. Το μνήμα του ήταν σφραγισμένο, στο πλευρό του αναγράφηκαν φρουροί, και ο Χριστός, η σταυρωμένη αλήθεια, αναστάθηκε από το μνήμα του την Κυριακή του Πάσχα, αγνοώντας τη σφραγίδα και τους στρατιώτες, για
< 
