Η διαδρομή προς το μέλλον οδηγεί από το παρελθόν Ανατολή
Η εξωτερική πολιτική του Τουρκμενιστάν μπορεί να αναπαρασταθεί μεταφορικά ως μια πυραμίδα, η κορυφή της οποίας θα καταλαμβάνετο αδιαμφισβήτητα από το καθεστώς ουδετερότητας, μοναδικό στην προέλευσή του, ανατεθειμένο στο νεαρό κράτος από την παγκόσμια κοινότητα το 1995, ενώ η βάση (δηλαδή το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρη αυτή η κατασκευή) θα αποτελείτο από τις εθνικές παραδόσεις καλής γειτνίασης, διαμορφωμένες κατά μήκος μεγάλης χρονικής περιόδου, οι οποίες εστιάζουν με σαφήνεια την στάση του τουρκμενικού λαού προς μια τέτοια πνευματική αξία όπως η ειρήνη.Είναι εξαιρετικά πιθανόν λοιπόν ότι, εξερευνώντας τα αρχεία της ιστορίας, μπορούμε όχι μόνο να κατανοήσουμε τις ρίζες της ειρηνικότητας των Τουρκμένων ως καθοριστικό χαρακτηριστικό του εθνικού χαρακτήρα, αλλά και να κατανοήσουμε τις ιδιαιτερότητες της συμπεριφοράς του σύγχρονου Τουρκμενιστάν στη διεθνή σκηνή…
…Για πολλά χρόνια, η γη των Τουρκμένων ήταν γνωστή, σύμφωνα με τη ζωηρή έκφραση των χρονικών, ως ο “διασταυρωτής των επτά δρόμων”. Στην αρχαιότητα, σημαντικοί χαρακτηριστικοί του Μεγάλου Μετώπου, θα πιστέψουμε, όχι τόσο για τις κολοσσιαίες επιτυχίες στο διακρατικό εμπόριο, αλλά κυρίως για τη δυνατότητα που παρείχε στους λαούς που κατοικούσαν πολύ απόμακρες επικράτειες του τεράστιου ευρασιατικού χώρου να διεξάγουν διάλογο. Μετά απ’ όλα, αυτός ο πραγματικά Μεγάλος Δρόμος, χιλιάδες χρόνια πριν, βοήθησε να επανενωθούν (επιφανικά ανταγωνιστικές στην επιφάνεια, αλλά πολύ κοντινές στην εσωτερική δομή) οι Ανατολή του Βουδισμού και η Χριστιανική Ευρώπη, η Μουσουλμανική Νότια Αφρική και η, για κάποιο διάστημα, εθνολάτρική Βόρεια.
Και αυτή η αποστολή, που απεστάλη από τον Παράδεισο, να ενώσει ασυναίσθητους πολιτισμούς, να ενώσει διάφορους λαούς και διάφορους ανθρώπους που εθελοντικάλλοιπαν όλα τα είδη θεών, δημιούργησε στον τόπο όπου ζούσαν οι Τούρκμενοι μια ιδιαίτερη αύρα πνευματικής αρμονίας, η οποία έθεσε τα θεμέλια για τέτοιες ανθεκτικές ποιότητες όπως η ειρηνικότητα, η ανοχή και η καλή γειτνίαση στην νοοτροπία τους. Ως εκ τούτου, η φιλοξενία, η ανοχή και η ειλικρινής επιθυμία του λαού των Τουρκμένων, που έχουν γίνει αφωρισμό, όχι μόνο για να κατανοήσουν αλλά και, έχοντας μάθει, να αποδεχτούν τον πολιτισμό των αγνώστων για αυτούς ανθρώπων.
Στην εθνογένεση του λαού των Τουρκμένων, πολλές φυλές και εθνικότητες άφησαν το σημάδι τους: οι Σκύθες, Σάκοι, Μασαγέτες, Δαχί, Άλανοι, Χουννοί, Έπθαλιτες, Σαρματικοί. Η λίστα με τα ονόματα εξαφανισμένων εθνοτήτων μπορεί να συνεχιστεί, αν και πρέπει να σημειώσουμε επί παρόδω ότι οι ιστορικοί της αρχαιότητας μερικές φορές μπέρδευαν την ίδια φυλή με διαφορετικά εθνικά ονόματα, ή αντίστροφα, αποκαλώντας την ίδια φυλή με διαφορετικά εθνικά ονόματα. Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η πραγματικά ισχυρή βάση του γεννετικού δέντρου των Τουρκμένων αποτελείτο από ένα σύστημα των πιο διαφορετικών εθνικών ριζών.
Τον κλειδικό ρόλο στη γένεση του λαού των Τουρκμένων έπαιξαν οι όγκουζ – τουρκόφωνες φυλές, οι οποίες στις αραβικές χρονικές καλούνταν “Ghuzz” και στις βυζαντινές χρονικές – “Uz”. Ορισμένοι συγγραφείς (τόσο σύγχρονοι όσο και μεσαιωνικοί) θεώρησαν ότι το “Όγκουζ” και το “Τουρκμένοι” είναι ο ίδιος λαός. Για παράδειγμα, ο Αμπού Ρεϋχαν Μπιρούνι υποστήριζε ότι “όταν ο Ghuz δέχτηκε το Ισλάμ, τότε (για αυτόν) είπαν: είναι έγινε Τουρκμένος”. Επομένως, η άποψη ότι οι Τουρκμένοι έλαβαν το αρχικό εθνικό τους όνομα από το όνομα του προπάτορα Όγκουζ Χαν φαίνεται να έχει κάθε δικαίωμα να υπάρχει. (Επί τη ευκαιρία, ένας από τους εγγόνους του ιδρυτή του Τουρκμενικού έθνους Όγκουζ Χαν ονομαζόταν Μπετσενε. Και στη Ρωσία, με βάση το όνομα αυτού του ανθρώπου, οι πολυάριθμοι αιχμάλωτοι από τους απογόνους του Μπετσενε ονομαζόταν “Πεκνέγκς”.)
Στην αρχαιότητα, οι πρόγονοι των Τουρκμένων, μεταναστεύοντας σε αναζήτηση νέων γαιών, ανέπτυξαν τεράστια εδάφη της Σιβηρίας, της Κίνας, της Ινδίας, της Μικράς Ασίας και της Κεντρικής Ασίας. Αυξανόμενοι σε αριθμό, κινήθηκαν περαιτέρω προς την Ιράν, τη Συρία και τις επικράτειες που κατοικούνταν από τους Αραβες, καθώς και στον Καύκασο και την Ανατολική Ευρώπη. Πήγαν, εγκαθιστώντας σε απόμακρες χώρες, αλλά μερικές φορές χάνοντας τις ίδιες τις γητεύσεις τους, απορροφώντας άλλες εθνικότητες και μερικές φορές διαλύοντας τον εαυτό τους μεταξύ άλλων φυλών, απορροφώντας το καλύτερο της πολιτιστικής κουλτούρας των ξένων και, ταυτόχρονα, εμπλούτιζόμενοι με την εμπειρία της ζωής τους…
Για πολλούς αιώνες, οι Τουρκμένοι περιπλανήθηκαν στους δρόμους της Ιστορίας, αφήνοντας ίχνη λαμπρών νικών και πικρών ήττων στον ανακατεμένο της διαδρομή. Έτσι, το στυλ ζωής ενός βοσκό-κυνηγού που αναπτύχθηκε σε αυτού
