Η Καζακστάν γιορτάζει την 100η επέτειο του εθνικού ήρωα Κοσκάρμπαγιεβ
Η Καζακστάν τιμά την 100ή επέτειο του λοχαγού Ραχίμζαν Κοσχκαρμπάγιεφ
Η Καζακστάν τιμά την 100η επέτειο του λοχαγού Ραχίμζαν Κοσχκαρμπάγιεφ στις 19 Οκτωβρίου. Ο Κοσχκαρμπάγιεφ, ένας εθνικός ήρωας, ανέβασε τη σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ μαζί με τον Γκρίγκορι Μπουλάτοφ στις 30 Απριλίου 1945, σηματοδοτώντας την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Αυτή η τολμηρή πράξη, που πραγματοποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, παραμένει ένα καθοριστικό στιγμή στην πολεμική ιστορία του Καζακστάν.
Παρόλο που οι σοβιετικές αρχές αρχικά δεν αναγνώρισαν τις ενέργειες του Κοσχκαρμπάγιεφ, του απονεμήθηκε μεταθανάτια ονομασία Halyk Kakharmany (Λαϊκός Ήρωας) το 1999. Το 2005, ρωσικοί ιστορικοί αναγνώρισαν επίσημα ότι ο Κοσχκαρμπάγιεφ και ο Μπουλάτοφ ήταν οι πρώτοι που ανέβασαν τη σοβιετική σημαία κατά την κατάληψη του Ράιχσταγκ.
Τον Απρίλιο, ο Πρόεδρος Κασσύμ-Τζομαρτ Τοκάγιεφ υπέγραψε τροποποιήσεις για τη μετονομασία των τριών βαθμών του Τάγματος Aibyn μετά από θρυλικές φιγούρες, συμπεριλαμβανομένου του Κοσχκαρμπάγιεφ. Η αναγόρευση τιμά τον θάρρος και την αφοσίωση στη στρατιωτική υπηρεσία.
Παιδικά χρόνια και στρατιωτικές αρχές
Γεννημένος το 1924 στην περιοχή Ακμόλα της Κυρρίκουντυκ, ο Κοσχκαρμπάγιεφ αντιμετώπισε δυσκολίες στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν τέσσερα χρονών και ο πατέρας του καταδικάστηκε πολιτικά όταν ήταν 13, αφήνοντάς τον να μεγαλώσει σε ένα ορφανοτροφείο. Παρά τις δυσκολίες αυτές, ξεχώρισε στη Στρατιωτική Σχολή Πεζικού Φρουνζε, αποφοιτώντας με τιμές το 1944 και γίνοντας υπολοχαγός στον Σοβιετικό Στρατό.
Από το 1945, ο Κοσχκαρμπάγιεφ οδήγησε μια ακροβάτη πεζικού σε κρίσιμες μάχες, επιδεικνύοντας εξαιρετικό θάρρος στη μάχη. Δύο εβδομάδες πριν από την ιστορική του πράξη στο Ράιχσταγκ, του απονεμήθηκε το Τάγμα του Πατριωτισμού Πρώτου Βαθμού για το θάρρος του στη μάχη.
Ο λογαριασμός του 1945 αναφέρει: “Στη μάχη της 16ης Απριλίου 1945, ο Ραχίμζαν Κοσχκαρμπάγιεφ οδήγησε ένα βαταλιόν επίθεσης εναντίον της έντονης αντίστασης του εχθρού. Στο επίκεντρο της ομάδας του, ήταν ο πρώτος που εισέβαλε στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο αγώνας ήταν έντονος, κορυφώνοντας σε μάχη κοντά. Όταν ένα κομμάτι γρανάτη κατέστρεψε το πολυβόλο του Κοσχκαρμπάγιεφ, επιτέθηκε στη θέση του εχθρικού πολυβόλου, σκοτώνοντας το πλήρωμα και παίρνοντας το όπλο και ανοίγοντας πυρ. Το εξαιρετικό του θάρρος και οι αποφασιστικές ενέργειές του του επέτρεψαν να ολοκληρώσει την αποστολή”.
Η ηγεσία προς το Βερολίνο
Αρχειακά έγγραφα αποκαλύπτουν ότι η μονάδα του Κοσχκαρμπάγιεφ προχώρησε από τον ποταμό Όντερ στην καρδιά του Βερολίνου μέσα σε λίγες εβδομάδες, εξουδετερώνοντας 200 εχθρικούς στρατιώτες κατά μήκος του δρόμου. Στις 17 Απριλίου 1945, η ομάδα του διασχίζει το Κανάλι Φρίντελαντερστρομ, ασφαλίζοντας ένα γέφυρα στο δυτικό λιμάνι.
Το ίδιο έγγραφο αναφέρει: “Στον αγώνα της 29ης Απριλίου 1945, η ομάδα ήταν ανάμεσα στις πρώτες που διέσχισαν τον ποταμό Σπρέε, νικώντας την έντονη αντίσταση του εχθρού. Στις 30 Απριλίου 1945, εισέρχεται στο Ράιχσταγκ και ανεβάζει τη σημαία της Νίκης (…) Αξίζει να του απονεμηθεί ο τίτλος του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης.”
Το ίδιο έγγραφο αποδίδει στην ομάδα του Κοσχκαρμπάγιεφ την αποτελεσματική απενεργοποίηση πάνω από 200 γερμανικών στρατιωτών, την κατάληψη άλλων 184 και την κατάσχεση 14 πυροβόλων, 27 βαριών πολυβόλων και επιπλέον όπλων. Παρά τις επιτευγμένες επιτυχίες, οι σοβιετικές αρχές δεν αναγνώρισαν αμέσως τις προσπάθειες του Κοσχκαρμπάγιεφ και του Μπουλάτοφ. Αντ’ αυτού, οι Μιχαήλ Γιέγκοφ και Μελιτόν Καντάρια, που ανέβασαν μια δεύτερη σημαία την επόμενη μέρα, απονεμήθηκαν με τον τίτλο του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης.
Οι συνεισφορές του Κοσχκαρμπάγιεφ αναγνωρίστηκαν μόνο χάρη στις προσπάθειες εκπροσώπων της καζακικής νοηματικότητας, συμπεριλαμβανομένου του στρατιωτικού αξιωματικού Μπάουρζαν Μομισούλι, του δημοσιογράφου Κακίμζαν Καζύμπαγεφ και των συγγραφέων Γκαμπίτ Μουσρέποβ και Γκάμπιντεν Μουσταφίν.
Ένας ήρωας που θυμάται
Μετά τον πόλεμο, ο Κοσχκαρμπάγιεφ υπηρέτησε στη δημόσια ζωή, γίνοντας βουλευτής στην Αλμάτι και παραμένοντας ενεργός σε οργανώσεις βετεράνων. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, υπηρέτησε ως διευθυντής του ξενοδοχείου Alma-Ata. Έγραψε επίσης δύο αυτοβιογραφίες, το The Banner of Victory και το Assault: Day 1410, αναφέροντας τις εμπειρίες του.
Το στρατιωτικό του φάκελο περιλαμβάνει τιμές όπως τα Τάγματα του Κόκκινου Αστέρα και του Πατριωτισμού. Ωστόσο, η πιο σημαντική αναγνώριση του ήρθε μετά θάνατον, καθώς ο ρόλος του σε μία από τις πιο εμβληματικές στιγμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κέρδισε ευρύτερη αναγν
