Η Καζακστάν εορτάζει την 179η επέτειο του Ζάμπιλ Ζαμπάγιεφ
ΑΣΤΑΝΑ – Η χώρα γιόρτασε την 179η επέτειο του διάσημου Καζάκ ποιητή και αυτοσχεδιαστή Ζάμπυλ Ζαμπάγιεφ στις 28 Φεβρουαρίου.Ο Ζαμπάγιεφ ήταν ένας δάσκαλος της επικής ποίησης και της αυτοσχεδιασμού, ένας σοφός ζηρσή (διηγηματογράφος) και αφηγητής, ο οποίος με το έργο του συνέβαλε στο σχηματισμό της ποίησης πολιτικής και κοινωνικής. Η επιρροή του ξεπερνούσε το ποιητικό ταλέντο, καθώς πρωτοπόρησε σε μια νέα κατεύθυνση στη λαϊκή ποίηση, εμπνέοντας γενιές ακύνων (παραδοσιακών ποιητών). Οι λέξεις του έγιναν δημοφιλείς και τον ανέδειξαν ως πατέρα της λαϊκής ποίησης.
Γεννημένος το 1846 στην πλαγιά του Όρους Ζάμπυλ κοντά στις ανώτερες ροές του ποταμού Σου στην περιοχή Μογγίνκουμ της Περιφέρειας Ζάμπυλ, ο Ζαμπάγιεφ ονομάστηκε έτσι από το όρος όπου είχε στρατοπεδεύσει η νομαδική καραβάνα της οικογένειάς του.
Σαν παιδί, έμαθε να παίζει το ντόμπρα (ένα παραδοσιακό καζάκ έγχορδο), και στην ηλικία των 14 ή 15 ετών ασχολήθηκε βαθιά με την ποίηση. Αρχικά εμφανίστηκε με το στύλ τολγκάου – φιλοσοφικές σκέψεις που ερμηνεύονται με τραγούδι, αλλά σύντομα εξελίχθηκε στον αυτοσχεδιασμό. Αυτός ο φιλόδοξος του οδήγησε στον φήμιστο ακύν Σουγιουμπάι, έναν ευκριβή διηγητή των ερημίτων του Ζέτυσου. Ο Ζαμπάγιεφ θεωρούσε τον Σιγιουνμπάι ως τον εφιάλτη της ζωής του, αποκαλώντας τον “πειρ”, ένα είδος εικόνας και έμπνευσης. Όταν ο Ζαμπάγιεφ εμφανίστηκε για εκείνον, ο Σουγιουμπάι τον ευλόγησε, τον παρηγόρησε να δημιουργήσει τις συνθέσεις του.
Η εξέλιξη της ποίησής του και η μόνιμη κληρονομιά
Η καριέρα του Ζαμπάγιεφ ακμάζει στα τέλη του 19ου αιώνα, καιρός μεγάλων μετασχηματισμών στο Καζακστάν μετά την πλήρη ενσωμάτωση του από τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Η εισαγωγή της ρωσικής διοικητικής δομής αναστάτωσε την παραδοσιακή καζάκικη κοινωνία, ενθαρρύνοντας την αδιακρισία, τη γραφειοκρατική διαφθορά και την κοινωνική ανισότητα. Αυτές οι εξελίξεις επηρέασαν βαθιά την ποίηση του Ζαμπάγιεφ. Όπως και άλλοι ακύνοι και συγγραφείς της εποχής του, χρησιμοποίησε το ταλέντο του για να κριτικάρει κοινωνικά ζητήματα, καταγγέλλοντας την απληστία, την αλαζονεία, τη δωροδοκία και την αδράνεια στα έργα του.
Η ποίηση του Ζαμπάγιεφ αντικατοπτρίζει τις ζωές των απλών ανθρώπων, τονίζοντας θέματα ενότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Υποστήριξε τη φιλία Καζακστάν-Ρωσίας και συνέθεσε λυρικά, σατιρικά και ηρωικά έργα.
Το 1936, απέσπασε εθνική αναγνώριση, όταν η εφημερίδα Πράβντα δημοσίευσε το ποίημά του “Τούγκαν Ελιμ” (Η πατρίδα μου). Στο έργο του, αντικατοπτρίζει δύο εποχές της ζωής των Καζάκων και ζωγραφίζει μια ορατή εικόνα μιας εύπορης μοντέρνας κοινωνίας.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρόλο που ήταν 95 ετών, ο Ζαμπάγιεφ συνέχισε να εμπνέει με πατριωτικά τραγούδια που παροτρύνουν τους Σοβιετικούς πολίτες να πολεμήσουν για τη νίκη. Τα έργα του κατά τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των “Μαϊντάν Ζιρί” (Τραγούδια του Πολέμου) και “Άλυμπας Καμάλ” (Η Απάτητη Φρούρα), έγιναν ισχυρά σύμβολα ανθεκτικότητας, ενώ το “Λένινγκραντ, Τα Παιδιά Μου!” αποτελούσε το θάρρος και την αλληλεγγύη των κατοίκων της πολιορκημένης Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη).
Ο Ζαμπάγιεφ πέθανε στις 22 Ιουνίου 1945, λίγους μήνες πριν τα 100α γενέθλιά του. Το 1946, κτίστηκε μνημείο προς τιμήν του, και το σπίτι του μετατράπηκε σε μουσείο λογοτεχνικής μνήμης, που παραμένει ένα αγαπημένο πολιτιστικό μνημείο στο Καζακστάν.
