Η τάση του φεμινικού φόνου στο Κιργιστάν συνεχίζεται με αδιαφορία από την κοινωνία και την πολιτική
Σοκαριστικές Ιστορίες Φεμινικίδας στο Κιργιστάν
ΒΙΣΚΕΚ — Μιλώντας μέσα από τα δάκρυά της, η Salkynai Kurmanova λέει ότι ξέρει γιατί η δολοφονημένη κόρη της, η Rahima, ποτέ δεν την επισκέπτεται στα όνειρά της.
Ήταν η Kurmanova που είχε συμφιλιώσει την Rahima με τον αποξενωμένο και συνεχώς βίαιο σύζυγό της, αφού αυτός είχε έρθει στο σπίτι της οικογένειας μες στο έτος για να ζητήσει συγγνώμη κατά τη διάρκεια του Μουσουλμανικού μήνα του Ραμαζανίου.
Την ίδια νύχτα που η Rahima επέστρεψε στον σύζυγό της, δολοφονήθηκε βάναυσα, δεχόμενη 27 μαχαιριές στην παρουσία του 3 ετών παιδιού της.
“Συνειδητοποιώ τώρα πόσο βρεφικά ήταν τα επιχειρήματά μου. Θα της έλεγα, ‘Είναι και αυτός για κάποιον γιος…. Είσαι ακόμα νέα…. Είναι καλύτερο να έχεις σύζυγο παρά να μένεις χωρίς,” ανακάλεσε η Kurmanova.
Ως απάντηση, είπε η Rahima της: “Γιατί είμαστε έτσι; Πάσχουμε λόγω της καλοσύνης και του συμπόνου μας. Γιατί το κάνεις αυτό;”
“Όταν θυμάμαι πώς βασανίστηκε και δολοφονήθηκε, μου θρυλάει η καρδιά μου. Μερικές φορές δεν μπορώ να κοιμηθώ μέχρι την αυγή. Όταν πλησιάζει μια δίκη, γίνομαι ανήσυχη και δεν μπορώ να κάτσω ήσυχη,” είπε η θρηνούσα μητέρα.
Η υπόθεση που καλύπτει τη δολοφονία της Rahima είναι μία από τουλάχιστον τρεις σοκαριστικές υποθέσεις φεμινικίδας που ακούγονται αυτή τη στιγμή στα δικαστήρια του Κιργιζστάν, με την Κυριακάτικη Υπηρεσία του RFE/RL να έχει τη δυνατότητα να μιλήσει νωρίτερα αυτό το μήνα με τους συγγενείς δύο από τις τρεις θυμάτων.
Δεν υπάρχουν όμως ενδείξεις ότι οι υποθέσεις αυτές σοκάρουν ούτε τους αξιωματούχους ούτε την κοινωνία σε αλλαγή.
Από το 2010, σύμφωνα με έρευνα που διενεργήθηκε από το Ίδρυμα Ανοικτής Κοινωνίας, έχουν δολοφονηθεί πάνω από 1.100 γυναίκες στο Κιργισστάν, με τους άντρες να είναι οι δολοφόνοι στο 80% των περιπτώσεων και οι θύματα να γνωρίζουν τον δολοφόνο τους σε περίπου 75% των περιπτώσεων.
Αυτά τα στατιστικά δεν λαμβάνουν υπόψη τις αυτοκτονίες γυναικών, οι οποίες σύμφωνα με ειδικούς συχνά υποστηρίζονται από τακτική σωματική κακοποίηση.
“Η δημόσια αδιαφορία και η αναποτελεσματικότητα των σχετικών κρατικών οργάνων είναι οι κύριοι λόγοι της φεμινικίδας,” δήλωσε η Γκουλνάρα Ιμπράεβα, κοινωνιολόγος, στην Κυριακάτικη Υπηρεσία του RFE/RL.
“Το αποκαλούμε φεμινικίδα επειδή συμβαίνει μαζικά.”
‘Ήμουν Περήφανη Για Τη Τίμια Καρδιά Της’
Για τη Ρόζα Ζεκσενόβα, τη μητέρα της Αϊζάν Αλικουλόβα, ο πόνος και η σοκαρισμένη απώλεια της κόρης της τον Φεβρουάριο αυτόν εντείνονται από την άκρα βίαια θάνατο της, ένα χαρακτηριστικό χαρακτηριστικό της φεμινικίδας.
Τη θυμάται ως ένα “γενναίο και γοητευτικό” παιδί που “αγάπησε πολύ τη γιαγιά της.”
“Όταν ήταν στην εννάτη τάξη εκείνη και οι φίλοι της χρησιμοποίησαν τα χρήματα που κέρδιζαν από το πλάκωμα των φρούτων για να αγοράσουν γιαούρτι για ένα ίδρυμα παιδιών. Ήμουν τόσο περήφανη για την τίμια καρδιά της,” ανέφερε η Ζεκσενόβα.
Αυτή η πάθηση για εθελοντισμό συνέχισε και στην ενήλικη ζωή της. Η Αλικουλόβα, που εργαζόταν στο εξωτερικό στο Βέλγιο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Γερμανία και την Τουρκία και μίλαγε πολλές γλώσσες με άνεση, θα γινόταν 40 ετών στις 12 Αυγούστου.
Αντ’ αυτού, η Ζεκσενόβα πέρασε αυτή την ημερομηνία θρηνώντας την κόρη της μετά τον θάνατό της λιγότερο από ένα μήνα μετά από έναν άνδρα που γνώρισε σε γιορτή της Πρωτοχρονιάς και ξεκίνησε να βγαίνει να μείνει στο διαμέρισμά της.
“Υπάρχουν σημάδια πνιγμού. Υπάρχουν τρεις τρύπες στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Οκτώ από τα πλευρά της ήταν σπασμένα. Μία σπασμένη πλευρά διαπέρασε τα πνεύμονά της και [άλλη πλευρά] ρήγνυε το νεφρό της. Είχε εγκεφαλική αιμορραγία. Η κόρη μου φορούσε γυαλιά, και τα πλαίσια ήταν ενσωματωμένα στα μάτια της. Δεν υπήρχε μέρος του προσώπου της χωρίς μώλωπες,” είπε η Ζεκσενόβα, κλαίγοντας πάνω από φωτογραφικά άλμπουμ με αναμνήσεις από πιο ευτυχισμένες στιγμές.
“Όταν θυμάμαι πώς έπασχε και πέθανε η κόρη μου δεν θέλω να ζήσω άλλο λεπτό.”
Στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι γυναίκες που πεθαίνουν από βία είναι έτσι μετά από τακτική σωματική κακοποίηση. Όταν όμως πρόκειται για μη θανατηφόρες περιπτώσεις βίας, “λιγότερο από το 30% φθάνει στα δικαστήρια [και] ίσως
