ΚΑΡΤΑΛΚΑΓΙΑ: ΤΑ ΠΙΟ ΠΙΚΡΑ ΘΡΗΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΣΑΠΑΝΤΗΤΟΥΣ – ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ ΤΗΣ CNN ΤΟΥΡΚΙΑς
Στις 21 Ιανουαρίου, ένα πυρκαγιά στο Grand Kartal Hotel στο κέντρο του σκι Kartalkaya στο Τούρκικο Kayak, σκότωσε 78 άτομα κατά τις νυχτερινές ώρες. Κατά τη διάρκεια της έρευνας που ακολούθησε το περιστατικό, συνελήφθησαν 41 ύποπτοι, εκ των οποίων 28 φυλακίστηκαν. Οι οικογένειες των θυμάτων που έχασαν τους αγαπημένους τους στη φωτιά, συναντήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να κατευθύνουν τη φωνή τους. Η ομάδα συγκεντρώθηκε σήμερα μπροστά από το ξενοδοχείο όπου συνέβη η τραγωδία, φορώντας μπλουζάκια με τη φράση “Δεν έχουμε άλλες ζωές”. Οι οικογένειες που έχασαν τους αγαπημένους τους στη φωτιά, αγκαλιάστηκαν αλληλούχαριμόνια και έχυσαν δάκρυα. Η ομάδα που κρατούσε φωτογραφίες των απωλειών τους, άφησε γαρύφαλλα μπροστά στο ξενοδοχείο. Επίσης, για τη Nehir Sarıtaş που πέθανε στη φωτιά και αύριο είχε τα γενέθλια της, ετοιμάστηκε τούρτα γενεθλίων μπροστά από το ξενοδοχείο.
‘ΔΕΝ ΘΑ ΖΕΣΤΑΘΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ’
Η Zeynep Kotan, που έχασε τη μητέρα της Ömür Kotan στη φωτιά, δήλωσε ότι η 21η Ιανουαρίου θα παραμείνει μια βαθιά πληγή στις καρδιές τους, λέγοντας: “Όμως σε αυτό το περιστατικό που συνέβη με την αμέλεια άλλων, δεν ξεκινήσαμε ακόμα να κλαίμε τα 78 άτομα, 36 εκ των οποίων ήταν παιδιά. Όταν κερδίσουμε τον αγώνα για το δικαίωμα σε μια ασφαλή ζωή και μέλλον, τότε θα αρχίσουμε να κλαινε γι’αυτά τα παιδιά και τους ενήλικες που σκοτώθηκαν από ένα έγκλημα που διαπράχτηκε φανερά. Δεν υπάρχει περιγραφή γι’αυτό το πόνο. Έχουν ξεθωριάσει τα χρώματά μας, ζούμε στο σκοτάδι όπως ακριβώς βλέπετε αυτό το ξενοδοχείο πίσω μας. Παρ’όλα αυτά, το πιο δυσάρεστο είναι ότι αυτοί που χάσαμε εκείνη τη νύχτα, θα μπορούσαν ακόμα να ήταν μαζί μας, να ζούν. Δεν υπάρχει καμία μέρα που να μην σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαν να είναι ακόμα εδώ. Δεν πρόκειται για αμέλεια, αλλά για προθεσμία. Αν αυτοί ήταν ανθρώπινα όντα, τότε εγώ δεν είμαι ανθρώπινο ον. Αν αυτοί ήταν μητέρες, τότε εγώ δεν είμαι μητέρα. Αν αυτοί ήταν παιδιά, τότε εγώ δεν είμαι παιδί. Δεν πρόκειται για μια τραγωδία, πρόκειται για έναν φόνο.”
‘ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΣΗ’
Η Duygu Can Sarıtaş, που έχασε τα παιδιά της Nehir Sarıtaş, Doruk Karataş και τον σύζυγό της Yılmaz Karataş στην τραγωδία, υπογραμμίζει ότι η φωτιά ήταν ένα έγκλημα, λέγοντας:
“Έχετε ποτέ δει κάποιον να ντρέπεται που επιζόντας με θαύμα αυτό κάνει; Έχετε βιώσει ποτέ τη χαρά την οποία νιώθετε για ένα αγαπημένο πρόσωπο να αναγνωρίζετε και να ντρέπεστε για αυτό; Αναρωτιέστε πόσο δύσκολο είναι να ζείτε με το γεγονός ότι το τελευταίο σας υπόλειμμα από ένα λουλούδι που μυρίζετε είναι το όνομά του και πόσο δύσκολο είναι να ζείτε μαζί με αυτό; Όταν η φωτιά ξεκίνησε, οι αγαπημένοι μας ήταν στην πιο αδύναμη κατάσταση. Κάποιοι ήταν πιασμένοι στον ύπνο τους και δεν ξύπνησαν ποτέ. Κάποιοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν αλλά είδαν ότι οι δρόμοι τους ήταν κλειστοί. Καθώς ο καπνός κάλυπτε τα πάντα, ψάχνοντας για να πάρουν αέρα, άρχισαν να ψάχνουν για ένα παράθυρο, προσπαθώντας να φτάσουν την πυροσβεστική σκάλα αλλά δεν μπόρεσαν να τη βρουν. Αυτό δεν ήταν αμέλητο, ήταν σχεδιασμένο. Αν αυτοί ήταν ανθρώπινα όντα, τότε δεν είμαι εγώ. Αν υπήρχαν μητέρες, δεν είμαι μητέρα. Αν ήταν παιδιά, δεν είμαι παιδί. Αυτό δεν ήταν μια τραγωδία, ήταν μια σφαγή.”
‘Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ’
Ο Rıfat Doğan, που έχασε τη γυναίκα του Ceren και την κόρη του Lalin στη φωτιά, δηλώνει: “Αυτοί που μας προκαλούν μεγάλο πόνο θα υποχρεωθούν να λογοδοτήσουν μπροστά στη δικαιοσύνη. Πιστεύουμε στα έσχατα ότι η δικαιοσύνη βρίσκεται όχι μόνο στις δικαστικές αίθουσες αλλά και στη συνείδηση. Η σιωπή, μερικές φορές, αποτελεί την πιο σοβαρή συνεργασία σε ένα έγκλημα. Δεν σιωπούμε, δεν σιωπούμε γιατί πρέπει να ζήσουμε για τους αγαπημένους μας, να ακουστούν οι φωνές τους, να ολοκληρωθούν οι ονειρών τους. Τώρα δεν είμαστε μόνο για τα δικά μας παιδιά, τους συντρόφους μας, τις οικογένειές μας, είμαστε εδώ για κάθε παιδί, κάθε μητέρα, κάθε πατέρα που ζει σε αυτό το έδαφος. Γιατί γνωρίζουμε ότι αν δεν λογοδοτηθεί αυτό το πόνο, κάποια μέρα μια άλλη οικογένεια θα ξυπνήσει με την ίδια σκοτε
