Νέο βιβλίο αποκαλύπτει ιστορίες και συνθέσεις αγνοούμενου Καζακστανού συνθέτη που πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο Τουράς Αμπουόφ είναι ένας από τους λίγους συνθέτες του Καζακστάν που πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, χρησιμοποιώντας τη μουσική του για να αποτυπώσει τόσο το σκοτάδι του πολέμου όσο και την ανθεκτικότητα της γενναιοδωρίας. Συνέχισε να συνθέτει ακόμα και μετά τον πόλεμο, αλλά το έργο του έχει παραμείνει παραγνωρισμένο για χρόνια.
Σήμερα, τα έργα του επιτέλους επανεκτιμώνται και απολαμβάνουν την αναγνώριση που τους αξίζει, χάρη στο νέο βιβλίο των Αμπντουλχαμίτ Ραϊμπεργκένοφ και Ερμπολάτ Αλιμκούλ. Σε συνέντευξή τους στην εφημερίδα The Astana Times, οι συγγραφείς μοιράστηκαν την έμπνευση πίσω από αυτό το εκτενές έργο.
Ο Αμπντουλχαμίτ Ραϊμπεργκένοφ, παίχτης ντόμπρα και έρευνας, ξόδεψε περίπου μια δεκαετία συλλέγοντας και αναδομώνοντας τη βιογραφία του Αμπουόφ, ένα ενθουσιώδες, καθολικό έργο, μετά τη συνάντησή του μαζί του το 1983 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για τη συλλογή κουις (παραδοσιακές μουσικές συνθέσεις) στην περιοχή Ζάμπυλ.
"Το αποτέλεσμα αυτής της εκστρατείας είναι ένα βιβλίο, «Μαϊντάγκερ Κουίσι» (Μουσικός του Μέτωπου), που συνεγράφη με τον Ερμπολάτ Αλιμκούλ, ο οποίος ερεύνησε πολλά περιφερειακά αρχεία για να βρει τις ηχογραφήσεις και τις πληροφορίες σχετικά με τον Αμπουόφ. Ο Αλιμκούλ, ο ίδιος παίχτης ντόμπρα, ενδιαφέρθηκε αρχικά να μελετήσει τον Αμπουόφ επειδή μοιράζονταν την ίδια πατρίδα.
"Προέρχομαι από το ίδιο χωριό στην περιοχή Ζάμπυλ με τον Τουράς Αμπουόφ. Ενώ μελετούσα στο κονσερβατόριο, επέλεξα να επικεντρωθώ σε αυτόν για τη διατριβή μου. Συχνά ακούγαμε το κούι του ‘Αρναού’ (Τιμή), αλλά τότε δεν είχα ιδέα ότι ήταν από το δικό μας χωριό", εξομολογήθηκε ο Αλιμκούλ.
Το βιβλίο περιλαμβάνει σελίδες μουσικής σύνθεσης, αναμνήσεων, επιστολών και χειρόγραφων σημειώσεων.
"Επιπλέον, αυτό το βιβλίο περιλαμβάνει τα κούι που συνέθεσε για τους πιο κοντινούς φίλους του, όπως ο Αζίλκαν Νουρσάϊκοβ (ποιητής και στρατιώτης του μετώπου), καθώς και αυτά που δημιούργησε μετά τον πόλεμο—λέγοντας την ιστορία του ίδιου του πολέμου και των ειρηνικών καιρών μετά την επιστροφή στο χωριό όταν είχε τελειώσει ο πόλεμος", δήλωσε ο Αλιμκούλ.
Σύμφωνα με τον Αλιμκούλ, τα κούι του Αμπουόφ κάνουν περισσότερα από το να αποτυπώνουν τις εμπειρίες του πολέμου—προσφέρουν μια βαθιά προσωπική και ζωηρή απεικόνιση των καζάκων στρατιωτών που πολέμησαν.
"Ανάμεσα στα μεγάλα καζάκικα κούι, πολλά γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Στο έργο αυτού του ανθρώπου, τα κούι που αφιέρωσε στον πόλεμο ξεχωρίζουν ως ιδιαίτερα εντυπωσιακά", δήλωσε ο Αλιμκούλ.
"Ο Τουράς Αμπουόφ ήταν ένας άνθρωπος που πολέμησε στις γραμμές του μεγάλου πατριωτικού πολέμου δίπλα σε πολλούς βετεράνους του μεγάλου πατριωτικού πολέμου, όπως η Μανσχούκ Μαμετόβα (αιματοβαμβάλλων και ηρωίδα της Σοβιετικής Ένωσης) και ο Ιμπραίμ Σουλεϋμένοφ (Καζάχος κυνηγός). Αυτό το βιβλίο διατηρεί τις μνήμες αυτών των ατόμων, μαζί με τα κούι που τους αφιέρωσε και τις χειρόγραφες σημειώσεις που άφησαν πίσω τους", πρόσθεσε.
"Ο Αμπουόφ συνέχισε τη στρατιωτική του καριέρα, ζώντας πολλά χρόνια στο Τουρκμενιστάν μέχρι που έπρεπε να συνταξιοδοτηθεί λόγω λόγων υγείας. Ο γιατρός του του έδωσε συμβουλές να επιστρέψει στην πατρίδα του, ακόμα και αν είναι μόνο για δέκα μέρες.
"’Το έδαφος της γέννησης σου θα σε αναρρώσει’, είπε ο γιατρός. Ο Αμπουόφ πήρε στα σοβαρά αυτά τα λόγια και επέστρεψε στο σπίτι του. Ζούσε εκεί για άλλα 25 χρόνια, και με ευγνωμοσύνη για την επιστροφή του, έβαλε όλα τα συναισθήματά του στη μουσική. Έτσι γεννήθηκε το κούι ‘Σερπίν’", πρόσθεσε ο Ραϊμπεργκένοφ, προσθέτοντας μια ακόμη ιστορία πίσω από ένα διάσημο κούι.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά δομημένα κούι, οι συνθέσεις του Αμπουόφ ρεύονταν με μια ανέμελη, σχεδόν αυτοσχεδιαστική ποιότητα, σύμφωνα με τον Αλιμκούλ.
"Τα κούι του Τουράς Αμπουόφ περιλάμβαναν επίσης τις παραδόσεις του Καρατάου, Άρκα και Ζέτισου [περιοχών]. Τα κούι του ήταν ελεύθερα—τόσο σε μελωδία όσο και σε δομή. Δεν είχε περάσει επίσημη εκπαίδευση σε κάποια συγκεκριμένη σχολή κουι; Ήταν ένας αυτοδίδακτος μουσικός, ένας φυσικά ταλαντούχος κουϊσι. Γι’ αυτό δεν υπήρχαν όρια στην απόδοσή του—έπαιζε με πλήρη ελευθερία, δημιουργώντας πραγματικά μοναδικά έργα", εξήγησε ο Αλιμκούλ.
Πηγή: Astana Times
