Οι παραλίες του Δούναβη μπορούν να ανοιχτούν ανά πάσα στιγμή για να αντικαταστήσουν τα δεμένα πλοία – Γιατί όμως δεν το κάνουν;
Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, οι κάτοικοι της Βουδαπέστης απόλαμβαναν αρκετές παραλίες στον Δούναβη. Σήμερα, μόνο δύο παραμένουν, παρά την ικανοποιητική ποιότητα του νερού για περισσότερες. Πού έκαναν μπάνιο οι άνθρωποι στο παρελθόν, πού θα μπορούσαν να κολυμπήσουν στο μέλλον και ποια μαθήματα μπορεί να μάθει η Βουδαπέστη από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού;
Νέες παραλίες στον Δούναβη θα μπορούσαν να ανοίξουν αύριο, δεδομένου ότι η ποιότητα του νερού είναι τόσο θετική, αναφέρει το Válasz Online σε ένα πρόσφατο άρθρο, περιγράφοντας τι μπορεί να μάθει η ουγγρική πρωτεύουσα από τον αστικό σχεδιασμό που περιβάλλει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Τα Παρισιανά Αγώνια κατατάσσονται ως οι έκτοι ακριβότεροι Ολυμπιακοί Αγώνες μέχρι σήμερα, με κόστος 8.2 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ωστόσο, όσον αφορά στην αστική τους προοπτική, οι εκδηλώσεις μπορεί να θεωρηθούν σχετικά βιώσιμες – σίγουρα περισσότερο από προηγούμενες εκδοχές. Η μεγαλύτερη πρόκληση, ειδικά από τη σκοπιά των δημόσιων σχέσεων, ήταν η καθαριότητα του Σηκουάνα. Παρά το γεγονός ότι το Παρίσι δαπάνησε 1,4 δισεκατομμύρια ευρώ γι’ αυτή την προσπάθεια, αναφορές κατά τη διάρκεια των Αγώνων επέστησαν την προσοχή σε κινδύνους για τους κολυμβητές. Παρ’ όλα αυτά, η καθαριότητα μπορεί να αποδειχθεί ένα σημαντικό μακροπρόθεσμο όφελος για την πόλη.
Ομοιότητες στο παρελθόν του Δούναβη και του Σηκουάνα
Όπως επισημαίνει το Válasz Online, οι ποταμοί του Παρισιού και της Βουδαπέστης μοιράζονται μια παρόμοια ιστορία, ιδιαίτερα τον 19ο αιώνα, όταν τόσο ο Δούναβης όσο και ο Σηκουάνας ήταν δημοφιλείς για το ανοικτού νερού κολύμπι. Την αρχή του 20ού αιώνα, ωστόσο, ο αριθμός των ξύλινων μπάνιων στο Παρίσι άρχισε να μειώνεται, και το ανοικτού νερού κολύμπι απαγορεύτηκε το 1923.
Στη Βουδαπέστη, το ανοικτού νερού κολύμπι έφτασε στην ανώτατη κορυφή του ελαφρώς αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα, με αρκετές πλωτές ξύλινες παραλίες σε λειτουργία έως τα μέσα του αιώνα. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο, τα κτίσματα αποσυναρμολογήθηκαν για ξυλοκόπημα, και το κολύμπι στον Δούναβη απαγορεύτηκε το 1973.
Μια παραλία ανοικτού νερού στο Δούναβη κοντά στο νησί της Μαργαρίτας το 1935.
Φωτογραφία: Fortepan / MZSL/Ofner Károly
Η ποιότητα του νερού δεν είναι το ζήτημα στην Ουγγαρία
Σε αντίθεση με τον Σηκουάνα, ο Δούναβης βρίσκεται σε σχετικά καλή κατάσταση: δύο περιοχές εξουσιοδοτήθηκαν εκ νέου για μπάνιο το 2021 επειδή η ποιότητα του νερού πληρούσε τα απαιτούμενα πρότυπα – η παραλία Flava και η παραλία Ρωμαίων, οι οποίες συνεχίζουν να λειτουργούν.
Οι Ρωμαίοι Παραλία τότε και τώρα:
Η παραλία των Ρωμαίων το 1955. Φωτογραφία: Fortepan / UVATERV
Η παραλία των Ρωμαίων σήμερα. Φωτογραφία: FB/Gergely Karácsony
Αυτό που δυσκολεύει την επαναλειτουργία των ποταμίσιων λουτρών δεν είναι η ποιότητα του νερού, αλλά το γεγονός ότι οι ποταμοπαραλίες είναι σε μεγάλο βαθμό κατειλημένες από ξενοδοχεία και εκδηλώσεις σκαφών, αποκλείοντας σχεδόν πλήρως την πρόσβαση στο νερό. Η πόλη προσπαθεί να αντιμετωπίσει αυτό στην αναθεώρηση των παράκτιων διατάξεων οικοδόμησης της, αλλά αυτές οι προσπάθειες αντιμετωπίζουν ισχυρή αντίσταση από οργανώσεις ναυτικού τουρισμού – για κατανοητούς λόγους.
Ένα άλλο μείζον εμπόδιο είναι η ρύπανση του εδάφους στον χώρο του εργοστασίου φυσικού αερίου στο Όμπουντα, ειδικότερα η επισκευή των τοξικών λυμάτων που έχουν θαφτεί εκεί, τα οποία σύμφωνα με τη Greenpeace διεισδύουν στο νερό όταν οι επίπεδοι του Δούναβη είναι χαμηλοί. Η επικαθάριση έχει καθυστερήσει λόγω του διαδόχου του εργοστασίου φυσικού αερίου ΜΒΜ Νεξτ Ενέργεια Εμπορίας Α.Ε., το οποίο πιθανόν θα χρειαστεί κρατική βοήθεια για το έργο. Αυτό σημαίνει ότι μια παραλία στο νησί του Όμπουντα παραμένει μια απώτα
