Πώς ένας σχεδιαστής από το Ουζμπεκιστάν βρήκε τη θέση του στη δημιουργική βιομηχανία της Ευρώπης
Ο Sherzod Mirzaakhmedov είναι ένας Ουζμπέκος σχεδιαστής που εργάζεται στη Media Monks στην Ολλανδία από το 2019. “Μου δόθηκαν εργασίες σχεδιασμού που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ πριν, αλλά αυτό με βοήθησε να αναπτυχθώ και να βγω από τη ζώνη άνεσής μου,” λέει ο πρωταγωνιστής μας, ο οποίος έχει εργαστεί σε έργα για τη Google, το Meta, τη BMW και άλλες μεγάλες εταιρείες.Ο Sherzod, προερχόμενος από το Τασκένδη, είναι 35 ετών. Αν και σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο, ομολογεί ότι η καριέρα του δεν έχει καμία σχέση με τον τομέα.
Μίλησε με το Kun.uz για το ταξίδι του στην Ευρώπη για εργασία, το περιβάλλον και τη νοοτροπία εκεί, καθώς και πώς ξεπέρασε τα ψυχολογικά εμπόδια που σχετίζονταν με τα αγγλικά.
Από το Τασκέντ στην Ευρώπη: «Πρώτα δουλεύεις για το portfolio σου, μετά το portfolio σου δουλεύει για σένα»
Η καριέρα μου μπορεί να χωριστεί σε δύο μέρη. Στο Ουζμπεκιστάν, δούλευα κυρίως με ρωσόφωνους πελάτες ως ελεύθερος επαγγελματίας. Τώρα δουλεύω αποκλειστικά στα αγγλικά με ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς πελάτες.
Εκείνη την εποχή, τα πλατφόρμες για την προβολή portfolio ήταν σπάνιες. Μία από τις λίγες εξειδικευμένες πλατφόρμες σχεδιασμού ήταν η Revision, η οποία έχει κλείσει από τότε. Συνήθιζα να ανεβάζω τα έργα μου εκεί, κερδίζοντας τόσο πελάτες όσο και πολύτιμα σχόλια. Ήταν επίσης το free-lance.ru, όπου ανέβαζα τακτικά τα έργα μου.
Το κλειδί της επιτυχίας δεν ήταν μόνο η δημοσίευση ολοκληρωμένων εργασιών, αλλά και η εμφάνιση προσωπικών έργων και η σχεδίασή τους. Όταν αρχίζεις μόλις, οι παραγγελίες είναι περιορισμένες, οπότε μπορείς να ανασχεδιάσεις δημοφιλείς ιστοσελίδες όπως το Facebook ή το Google και να τα προσθέσεις στο portfolio σου. Αρχικά, εργάζεσαι για το portfolio σου και αργότερα, το portfolio σου δουλεύει για σένα.
Στο Ουζμπεκιστάν, οι τοπικοί σχεδιαστές δεν χρεώνονταν τόσο όσο οι ρωσικής καταγωγής συνάδελφοί τους, πράγμα που σήμαινε περισσότερες παραγγελίες. Ωστόσο, το 2013, όταν η Ρωσία και η Ουκρανία απομακρύνθηκαν, οι κυρώσεις έπληξαν τη Ρωσία και το ρούβλι κατακρύφτηκε, η εισοδημή του μειώθηκε κατά 2-2,5 φορές. Πολλοί πελάτες ήθελαν να συνεχίσουν να πληρώνουν σε ρούβλια, αλλά για εμένα αυτό σήμαινε σημαντικά μικρότερα κέρδη, οπότε έχασα πολλούς από αυτούς.
Στη συνέχεια εντάχθηκα σε μια εταιρεία στο Τασκένδ και ταυτόχρονα μετέφρασα το portfolio μου στα αγγλικά και το προσάρμοσα για την ευρωπαϊκή αγορά στο Dribbble και το Behance. Με την πάροδο του χρόνου, μετέβηκα στην εργασία με ευρωπαϊκούς πελάτες.
Από το 2007 έως το 2018 εργάστηκα στην Amayasoft στο Τασκένδ, και ακολούθησαν οι Style Mix, Sapphire, DA Brander, και ακόμη και η Click για μια περίοδο σύντομης διάρκειας. Επιπλέον, εργαζόμουν και ως ελεύθερος επαγγελματίας.
Η συνέντευξη εργασίας & τα προβλήματα με τη θεώρηση
Μετά τη δημοσίευση του portfolio μου στο Dribbble και στο Behance, έλαβα προσφορές από μεγάλες εταιρείες στη Νορβηγία και τη Σουηδία. Μία από αυτές ήταν η Media Monks στην Ολλανδία – η εταιρεία των ονείρων μου.
Έψαχναν για έναν οπτικό σχεδιαστή, όχι έναν σχεδιαστή UI/UX. Πέρασα μέσα από τρεις συνεντεύξεις μέσα σε ένα χρόνο, συμπεριλαμβανομένης μιας με ένα σχεδιαστή που είχε 18-19 χρόνια εμπειρίας. Όμως, όταν η συζήτηση αναφέρθηκε στο μισθό και τη μετεγκατάσταση, βρήκα την προσφορά ανεπαρκή και την αρνήθηκα.
Αργότερα, μετά τον γάμο μου, αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου και δέχθηκα μια προσφορά από τη Media Monks.
Η διαδικασία θεώρησης ήταν ένας εφιάλτης. Να αντιμετωπίζεις ταυτόχρονα δύο διοικητικές γραμματείες ήταν κουραστικό. Έπρεπε να προετοιμάσω, μεταφράσω και υποβάλλω έγγραφα πολλές φορές επειδή εμφανίζονταν συνεχώς λάθη. Η θεώρηση εκδόθηκε στη Μόσχα, αλλά αρχικά δεν μπορούσα να την πάρω λόγω ενός λάθους στο άποστιλ. Τελικά, κατάφερα να το πετύχω.
Μετακόμισαν στην Ολλανδία: «Έπρεπε να προσαρμοστούμαι σε ένα ολόκληρο νέο κόσμο»
Στις αρχές του 2019, εγώ και η σύζυγός μου μετακομίσαμε στο Hilversum, Ολλανδία. Η εταιρεία κάλυψε τα έξοδα θεώρησης, τα πτήσεις και τον ενοίκιο του πρώτου μήνα. Για να μας βοηθήσει να ζήσουμε τον ολλανδικό πολιτισμό, μας ενοίκιασε ένα ιστορικό ξύλινο σπίτι. Το ενοίκιο ήταν πάνω από 2.500 ευρώ το μήνα, μισό από το οποίο έπρεπε να καλύψω μετά το πρώτο μου μισθό.
Το σπίτι είχε ένα περίεργο άρωμα και τα ξύλινα πατώματα δάκρυζαν, κάτι που το έκανε ανέτοιμο. Αλλά αυτό που μας εξέπληξε περισσότερο ήταν πόσο σεβασμός ήταν οι Ολλανδοί.
Ζούσαμε στο μισό του σπιτιού, ενώ ο ιδιοκτήτης κατείχε το άλλο μισό. Μας άφηνε σημειώματα λέγοντας, “Είναι αρκετά φωτεινά έξω· χρησιμοποιείτε πολλά φώτα – παρακαλώ κλείστε τα.” Περιόριζε ακόμη και το ζεστό νερό σε πέντε λεπτά, μετά από το οποίο κυκλοφορούσε μόνο κρύο νερό, ώστε να μας αναγκάζει να κάνουμε γρήγορο ντους.
Η γλώσσα, οι άνθρωποι και ο πολιτισμός ήταν όλα καινούργια για εμάς, και η προσαρμογή ήταν δύσκολη.
«Στην Ολλανδία η ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής είναι εξαιρετική»
Τώρα έχουμε προσαρμοστεί πλήρως, και η
