Μογγολία
Πώς η κυκλοφοριακή συμφόρηση στην Ουλάνμπαταρ επηρεάζει την καθημερινή ζωή και τι μπορεί να γίνει γι’ αυτό
Η Ουλάνμπαταρ αντιμετωπίζει ένα αυξανόμενο πρόβλημα κυκλοφοριακής συμφόρησης που την φέρνει στα πρόθυρα πλήρους ακινησίας. Η πρόσφατη παραλυτική συμφόρηση έδωσε μια εικόνα της επιδεινούμενης κρίσης κυκλοφορίας της πόλης. Με τον αριθμό των οχημάτων να αυξάνεται λόγω της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης, η Ουλάνμπαταρ φαίνεται ότι πρόκειται να ενταχθεί στις τάξεις των πιο κολλημένων πόλεων της Ασίας. Παράλληλα, η διαφθορά και η κακή σχεδίαση επιδεινώνουν τη συμφόρηση, ενώ οι πολιτιστικές στάσεις εμποδίζουν τις λύσεις. Πολλοί πολίτες θεωρούν την ιδιοκτησία αυτοκινήτου ως άδιαμφισβήτητο δικαίωμα και αγνοούν οποιεσδήποτε αναστολές, όπως διόδια ή τέλη στάθμευσης. Ο αριθμός των εγγεγραμμένων οχημάτων έχει διπλασιαστεί σε δεκαετία, ξεπερνώντας τα 700.000. Σύμφωνα με μελέτες, οι ταχύτητες κυκλοφορίας κατά τις ώρες αιχμής προβλέπεται να πέσουν στα 5 χλμ/ώρα μέχρι το 2025, από τα σημερινά 20-30 χλμ/ώρα. Η συμφόρηση έχει ήδη αποδυναμώσει το 9% του ΑΕΠ, σύμφωνα με το γραφείο του δήμαρχου της Ουλάνμπαταρ. Παρά την επίσημη αντίσταση, ο δήμαρχος πρόσφατα πρότεινε διόδια στο κέντρο της πόλης που φτάνουν έως και 8 δολάρια, προκειμένου να ανακουφίσουν τη συμφόρηση. Παρά το γεγονός ότι η πρόταση φαίνεται λογική, αντιμετωπίζει αντίσταση από το κοινό λόγω του κόστους και της αντιλαμβανόμενης ελιτιστικής φύσης της. Παρά την αντίδραση του κοινού, οι υποδομητικοί έργοι, όπως ένα μετρό, μπορούν να βοηθήσουν στη μεσοπρόθεσμη, ενώ η τιμολόγηση της συμφόρησης δικαιολογεί άμεση συζήτηση. Τεχνικές λύσεις, όπως η τιμολόγηση της συμφόρησης, χρειάζονται τη συμφωνία του κοινού για να πετύχουν. Το καθεστώς εξάρτησης από το αυτοκίνητο πρέπει να μειωθεί και οι αναστολές πρέπει να γίνουν δεκτές. Παρά τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της συμφόρησης, αυτή η νοοτροπία παραμένει κρίσιμη. Η Ουλάνμπαταρ χάνει τη μάχη της κατά της συμφόρησης. Ωστόσο, μια συνδυαστική δράση πολιτικής αποφασιστικότητας, επενδύσεων στις υποδομές και αλλαγής πολιτιστικών προτύπων παραμένει η καλύτερη ελπίδα της. Η κρίση επιβάλλει τη δράση ανεξαρτήτως πολιτικών κινδύνων. Περιορισμοί είναι αναπόφευκτοι, αλλά η εναλλακτική λύση είναι καταστροφική ακινησία.
