Συντηρητισμός ή Λαϊκισμός – Η Πραγματική Αναμέτρηση για την Ψυχή της Δυτικής Πολιτισμικής
Η Ουγγαρία συχνά περιγράφεται στα διεθνή μέσα ως ένα μονομπλόκο εθνικιστικών δυνάμεων κυριαρχίας. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρείτε ενημερωμένες απόψεις στα διεθνή μέσα που να μπορούν να αναγνωρίσουν σωστά τις υφιστάμενες γραμμές διαχωρισμού μεταξύ λιβεραλιστών και συντηρητικών, προοδευτικών ή παραδοσιακιστών στην Ουγγαρία. Όπως αλήθεια είναι για κάποιους, οι αριστερές και κεντρικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις στην πραγματικότητα είναι ένας αρκετά μέσος κλώνος του παγκοσμιοποιητικού πολιτικού κώδικα, ένα τσιπ από τον παλιό κόσμο της πολιτιστικά αποσύνθετης, αχρονίστικης ψευδή διακυβέρνησης που έχει μετατρέψει τα οχυρά της ευρωπαϊκής δημοκρατίας σε ημι-αποτυχημένα κράτη. Έτσι, ο πραγματικός αγώνας για μια ουγγρική μέλλουσα εξακολουθεί να διεξάγεται μεταξύ του αληθινού πολιτικού συντηρητισμού από τη μια πλευρά και ενός λαϊκιστικού κύρους από την άλλη.Φαίνεται ότι οι εθνικιστικές πολιτικές έχουν προσπαθήσει να αφαιρέσουν τον αέρα από τα ιδεολογικά τους αντίπαλα όταν κατηγορήθηκαν για λαϊκισμό – αντί να υπερασπιστούν εναντίον αυτής της ετικέτας, έχουν εξαπατήσει τον όρο ως δικό τους. Αυτή η προσέγγιση, ωστόσο, αρχίζει να αντικρούεται. Η έννοια του λαϊκισμού, η οποία συχνά χρησιμοποιείται εσφαλμένα εναλλάξ με τον συντηρητισμό, έχει εγκατασταθεί τώρα στα μυαλά, στις αποστολές και στα πολιτικά προγράμματα των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων. Έχει αρχίσει να ανασχηματίζει τους προς την κατεύθυνση μιας απλής αντικεστητικής πολιτικής που είναι πλέον μια απλή αντίθεση στην πολιτική που αποστρέφονται και πολεμούν. Το πρόβλημα με τη μετατροπή του πολιτικού προφίλ σε μια απλή αντίθεση είναι ότι τελικά καταδικάζει κάποιον σε μην είναι ποτέ σε θέση να πάρει την πρωτοβουλία, γίνοντας πράκτορα μιας αμυντικής και αντιδραστικής δύναμης. Στο μικρό χρονικό διάστημα, μπορεί να είναι μια συνταγή για την κερδοσκοπία εκλογών, αλλά στο μακροπρόθεσμο, μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της ψυχής μιας εθνότητας.
Ο λαϊκισμός έχει περιγραφεί από λιβεράλιστες ιδεολόγους ως ρατσιστικός, αντιομοφοβικός, αυταρχικός, ανωτερότητας κ.λπ. Δεν είναι τίποτα από αυτά, επομένως η τελείως ελαττωμένη κριτική του ορισμού από την αριστερά δεν μπορεί και δεν θα είναι σημείο εκκίνησης της συζήτησής μας. Όπως και η αποπλάνηση, η εφεύρεση της οποίας μερικοί λανθασμένα χρονολογούν τα τελευταία χρόνια, ο λαϊκισμός είναι επίσης χιλιάδες χρονών παλιός: τόσο παλιός όσο η πολιτική και η διακυβέρνηση ίδια. Μεταξύ των πολλαπλών διαφορετικών ερμηνειών πρέπει να παραμείνουμε σε αυτήν που έχει, έως κάποιο βαθμό σωστά, υπονοηθεί στην κριτική της αριστεράς στην εθνικιστική και κυριαρχιστική πολιτική. Σε αυτήν, ο λαϊκισμός εμφανίζεται ως μια πολιτική σύντομης ορατότητας που μεταφέρεται σε μια σειρά από λαϊκή αίσθηση. Είναι μια απάντηση σε αυτό που οι μάζες ζητούν, σε αυτό που θέλουν –
Η πλειοψηφία συνεχίζει να διαβάζει έμφυλα και πολιτικά θέματα.
